Bulut Gülen: Dünyaya bir daha gelsem yine tromboncu olurum

Bulut Gülen caz sanatçısı, besteci ve eğitmen… Trombonu solo olarak kullanan önemli sanatçılarımızdan… Gülen, Devlet Konservatuvarı’nda başladığı öğrenciliği boyunca, Aycan Teztel gibi önemli sanatçılarla çalıştı. 2009 yılında Arif Mardin özel ödülünü kazandı. Berklee Concert Jazz Orchestra ile caz dünyasının önemli isimleriyle çalıştı.

Bulut Gülen: Dünyaya bir daha gelsem yine tromboncu olurum
Bulut Gülen: Dünyaya bir daha gelsem yine tromboncu olurum - 1

Çok istediği, harika müzisyenlerle harika bir kayıt süreci geçirdikten sonra “Su” albümü doğdu. Albümdeki dokuz parçanın sekizi Bulut Gülen’e ait. Ayrılık, herkesin bildiği Azeri bir türkünün düzenlemesi...Ferit Odman, Ozan Musluoğlu, Can Çankaya, Şenova Ülker, Engin Recepoğulları ve Önder Focan var albümde.Su gibi bir albüm olmuş...Su aslında bildiğimiz, içtiğimiz su değilmiş.Bir deniz kıyısında yalnızken sabaha karşı aklına gelen bir melodiden oluşmuş… Mesela albümdeki Erik parçası da Amerika’daki caz kompozisyon ödeviymiş… Her birinin bir hikayesi var; her biri Bulut için olduğu kadar bizler için de özel bir hale geldi.
NTV Radyo’daki “Bizim Cazcılar” programıma katılan Bulut Gülen’le neredeyse albümdeki tüm parçaları çaldık.

MÜZİK BİLDİĞİMİZ BİR ŞEYDİ

Müzik hayatıma 9 yaşında girdi. Eskişehir doğumluyum. Anadolu Üniversitesi’nin açtığı bir çocuk korosunda 12 yaşına kadar söyledim. Müzik ile böyle tanıştım. Koro öğretmenim de konservatuara gitmem için beni teşvik etti. O koro aslında benim kariyerimi müzisyen olarak devam ettirmemi sağladı. 11 yaşında Eskişehir Anadolu Üniversitesi Devlet Konservatuarı’na yarı zamanlı piyano eğitimime başladım.1993’te de Hacettepe Üniversitesi Devlet Konservatuvarı’na trombon bölümüne girdim. Ortaokul, lise, üniversite, hepsini tam zamanlı konservatuvarda okudum. Bizim zamanımızda yarı zamanlı yoktu. Ardından İstanbul Üniversitesi Devlet Konservatuarı’na girdim.2005 senesinde de Amerika’ya gittim. Orada Berklee College of Music’te trombon performans okudum. 2011 yılında geri geldim. O tarihten bu yana da İstanbul’da yaşıyorum.Ailemde de müzisyenler var. Yani konservatuvar bize uzak bir yer değildi. Özellikle baba tarafımda çok müzisyen var. Piyanistler, kemancılar var.Müzik, bildiğimiz bir şeydi ve beni çok desteklediler.

Bulut Gülen: Dünyaya bir daha gelsem yine tromboncu olurum - 2

ABDULLAH, SENCE OLUR MU BUNDAN TRAMBONCU?

Trombona geçtiğimde ilk seneler çok disiplinli çalıştım. Zaten o yaşlarda iyi çalışmazsanız bu tarz enstrümanlarda o temeli sağlam oturtamazsınız. O yüzden Hacettepe’nin yeri bende başkadır. O ilk çocukluk dönemlerimde… Neden trombon? Bizim dönemimizde konservatuara girmek çok zordu. Şimdiki gibi değildi. Yani 3 ön elemeden geçmiştim Hacettepe’ye girerken. Son elemede bütün o okulun jürisinin önüne çıkarsın ve orada onlar sizi yönlendirir.

TROMBON NE Kİ?

Komik bir sınav hikâyem var… İlk iki elemeyi geçtim. Üçüncü elemede konser salonunda yaptılar sınavı, en üst kattaki merdivenden bir beyefendi beni çağırdı. Ben de yanına gittim. “Ağzını açar mısın?” dedi. Açtım ve dudaklarımı elleriyle yokladı. Göbeğime vurdu. Ondan sonra yanındakine dönüp ( Yanındaki trombon hocasıymış sonradan öğrendim) “Abdullah, sence olur mu bundan tromboncu?” dedi. “Boyu uzar mı peki?” dedi. Yaşımı sordu, 12 dedim. “Uzar uzar” dedi.Ondan sonra döndüler, “Trombon çalmak ister misin?” dediler. “Trombon ne ki?” dememle bir kahkaha koptu. Ardından isterim dedim. Sonuçlar açıklandı, trombon. Allah Allah trombon nedir...


DÜNYAYA BİR DAHA GELSEM YİNE TROMBONCU OLURUM

Uzun yıllar İstanbul Konservatuarı’nın müdürlüğünü yapan Ova Sünder bizim baba tarafından akrabamızdı. Hemen onu aradık. “Ova teyze trombona aldılar beni, trombon nedir?” dedim hararetle. Hiç unutmam, “Bulut’cuğum trombonu çoğu kişi iyi çalamaz ama iyi çalan da ömrü boyunca trambondan kopamaz” demişti. Sakın endişelenme, muhakkak çal diye tembihledi. Şimdi düşünüyorum. Dünyaya bir daha gelsem yine tromboncu olurum.Çok sevdim, çok bütünleştim.

HAYATIMI ADAYACAĞIM İŞ

Çocukluğum, caz değil ama caza yönlendirici müzikler dinlemeyle geçti. İşte Blood Sweat & Tears dinliyorduk, Earth, Wind and Fire dinliyorduk. Chicago’ları dinliyorduk. Yani o dönemden bir yönelme vardı.Zaten kendi kendime solo çalmaya çalışmaya başlamıştım. Ama esas kırılma noktası yirmili yaşlarımda oldu.Klasik Müzik, büyüleyici bir müzik ben hala senfonileri, operaları dinliyorum. Çalıştım da aynı zamanda. Fakat hayatımı kazanacağım, hayatımı adayacağım iş olmadığını anladım ve sadece caz çalmak istedim.Ankara’da tabii yönelecek çok bir yer yoktu. İstanbul’a gelmeme vesile olan Aycan Teztel ile tanıştım.Ondan sonrası çorap söküğü gibi geldi. Aslında puzzle parçaları birleşti.Ama yirmili yaşlarımın başından itibaren artık hayatım boyunca caz ile uğraşacağımı biliyordum.

Bulut Gülen: Dünyaya bir daha gelsem yine tromboncu olurum - 3

TROMBONCULARIN YAŞAYAN EFSANESİ

Yirmili yaşlarımın ortasında Amerika’ya gitmeye karar verdim. Hep bir hayaldir caz müzisyenleri için Berklee’ye gitmek. Paris’e gittim, orada bir sınav verdim. İyi de geçti, iyi de bir burs aldım.Daha sonra Boston’a gittim. Orada tabii ilk 3 – 4 ay bocaladım. Fakat çok çok önemli, ekol bir okuldaydım. Phil Wilson’la çalıştım. Hala hayattadır kendisi. Yaşayan efsanesidir. Hall Crok’la çalıştım.Birçok Big Band’de çaldım. New York’a gittim, Miami’ye gittim, Kanada’da Montreal Caz Festivali’nde konserler yaptık. Yani bir caz müzisyeni başka ne isteyebilir ki? O havayı teneffüs etmek çok başka bir haz. Buna ulaştığım için tabii kendimi çok şanslı hissediyorum.
Amerika’da kalmak çok istedim. Hatta hocam Phil Wilson dönmemem için benimle yaptığı son konuşmayı dün gibi hatırlıyorum. Boston’a kırk dakika mesafede bir üniversitede öğretmendi. “Bulut gitme, masterı burada yap, sana asistanlık da ayarlarım” demişti. Fakat burada askerlikle ilgili -ki o dönem askerlik kolay değil, bedelli askerlik gibi bir durum da yoktu- problemim vardı. İkinci üniversitemi okuduğum için asker kaçağı gözüküyordum. Obeni bir paniğe sürükledi. Eve devamlı mahkeme kâğıtları gidiyordu. Ailemi de biraz şişirdi bu durum. Artık ben gideyim, bunu halledeyim dedim. Ama geliş o geliş. Bir geldim bir daha çıkamadım. Bir ay önce New York’taydım, bir ay sonra Konya Ovası’nda sabah beşte asker kıyafetleriyle koşuyordum.

SİHİRLİ FORMÜL?

Bu müzikte ilerleme hiç durmuyor. Baktığınız zaman insanlar en iyi en olgun albümlerini ellili yaşlarda yapıyorlar.Çünkü bu iş spor gibi değil; bir yaştan sonra artık düşersin gibi bir durum yok. Aksine yaş ilerledikçe bu müzikte olgunlaşıyor fikirler.Yaratıcılığı çok fazla gerektiren bir müzik olduğu için çok çalışmak gerekiyor.Sürekli çalışmak, dinlemek, müziği sevmek gerek. Bahçeşehir Üniversitesi’nde ders de veriyorum daha önce Hacettepe’de de verdim. Genç jenerasyon, her şeyi çalmak istiyor, ama çalışmak istemiyor. Benden sihirli formülü bekliyorlar.Tek formül var, o da çalışmak. Bir anda sana vahiy inmeyecek. Bir anda çalmaya başlamayacaksın. Doğuştan yetenekliysen bile.

CAZ, TÜYLERİ DİKEN DİKEN EDİYOR

Bizde “Caz yapma” diye bir laf vardır. Caz dendiği zaman insanların tüyleri diken diken oluyor. Gerçeklerle yüzleşmek istiyorsak sokağa çıkmamız lazım.O yüzden toplumun bizi anlamaması, bizim de onlardan uzaklaşmamız, bana biraz normal geliyor. Çünkü dünya iyi bir tarafa gideceğine kötü bir tarafa gitmeye başladı. Her gün, her yerde kalitesizlik özendiriliyor. Televizyonu açın, her taraf kalitesizlikle dolu. Eskiden çok daha kaliteliydi, ben öyle hatırlıyorum. Ben çocukken klasik müzik konserleri yayınlanırdı televizyonda, izlerdik. Öyle büyüdük. Caz müzik programları yapılırdı… Şimdi, kim nerede nereye koşuyor, kim kime gidiyor, kim kiminle oluyor programları dolu. O yüzden halkla bu müziği buluşturmak zor. Ben açık bir şey söyleyeyim, zor. Ama imkânsız değil. Yani demek istediğim, müzikle kalmamız lazım…

Sayfa Yükleniyor...