Fenerbahçe’nin hafta içinde Erciyes maçının ilk dakikasından itibaren gözle görülen, neredeyse solunabilen ve yine neredeyse elle tutulabilen kaybetmişlik hali, dün de sahnedeydi. Hem de baştan sona... 93’te Emre’nin füzesiyle gelen gol ve galibiyet sonrası döktüğü gözyaşları, kuşkusuz 4 yılın birikimi olduğu kadar bu ruh halinin de sonucu. Sıcak ve nemli hava bu yaş ortalamasındaki bir takım için işleri çok zorlaştırıyor. Asıl zor olan ise bunca tecrübeye rağmen, rakip eksik kalmasına rağmen, eldeki tüm silahlar sahada olmasına rağmen, bir türlü oyunu ve kaderi ele alamamanın verdiği sıkıntıydı. Tecrübe, neyi nasıl yapmanız gerektiği konusunda şahane bir hazinedir. Ama bazen size bir şeyin olmayacağını da söyler... Ki buna daha çok ihtiyarlık denir. Fenerbahçe, 2 maçtır bunu yaşıyor sanki. Geçen sene olacağına kendisini, taraftarını, basını ve asıl önemlisi rakiplerini inandırmış bir takımın tecrübeden nasıl yararlandığını, nasıl ligin efendisi olduğunu gördük. Bu sene tam tersine şahit oluyoruz. Olmayacağına kendisini inandırmış bir ekip.
RAKİP 10 KİŞİ KALSA DA...
Biliyorum belki artık sıkıldınız ama sorun hep aynı. Fenerbahçe, orta sahada topa sahip olmadan iki kanadını fazla koşturmadan hücum yapmadan ve Webo’yu merkez almadan yapamaz. Bunun şartı Raul-Emre-Topal’ın sahada olması, bir driplingcinin (Alper dışında yok) onlara destek vermesi. Webo’nun sırtı dönük, Egemen yüzü dönük takım boyunu kısa tutması... Bunun alternatifi yok. Rakip 10 kişi olsa da yok. Bunu sağladığı taktirde Fenerbahçe’nin kaybetmesi çok zor. Burada Diego’ya maalesef yer yok. Başka bir şey denediğinizde dünkü gibi oluyor. Welliton’un 4 net pozisyonundan biri MİY 10 kişiyken. Açık söylemek gerekirse Mersin bu yenilgiyi hiç hak etmedi.
- Etiketler :
- Haberler -
- Spor
- Futbol
