Ahhh ahhhh şimdiki aklım olsaydı... Anne olduğum ilk günden itibaren kendi iç güdülerime daha fazla güvenir, her sorunun cevabını kitaplarda, uzmanlarda, eşte dostta aramazdım. Zaten hep sonuçta hislerimin bana en doğrusunu gösterdiğini test edip onayladım. Böylece daha özgüvenli ve endişesiz bir anne olurdum.
Şunu bunu aldım çok işime yaradı, bunu şunu aldım bir tek evde yer kapladı. Sterilizatör çok yer kaplasa da işime yaradı. Biberon ısıtıcı hem kullanışsız hem de gereksizmiş geç anladım.
''kötü anne anı'': Ah dedim bunu da yaptım ya ne kötü anneyim !
Çocuklarımın önünde babalarıyla kavga etmiştim bir kere. O zaman.
Çocuğum yokken çocuklu ailelere bakar şuna gıcık olurdum. Çocuğum olunca gıcık olduğuma pişman oldum. Çocuğum yokken sokakta çocuğuna laf geçirmek için yüksek sesle, yalvarmakla azarlamak arasında bir tonla, kesintisiz konuşan annelere acayip gıcık olurdum. Şimdi sadece o noktaya gelindiğinde ne kadar çaresiz ve zor durumda olduklarını düşünüyorum.
Kararsızım... Acaba şöyle mi yapsam yoksa böyle mi ?
Çocukların oyuncak, giysi vb seçimlerde kendi tercihleri bizimkinden farklı olabiliyor. Kızım barbie almak istiyor ben yaratıcı oyunlar öneriyorum. O pembe tütüler giymekistiyor ben kot pantolon alsın istiyorum. Onun da kendi istediğine sahip olmaya hakkı var. Çoğu zaman onu ikna etmeye çalışmakla çalışmamak arasında kalıyorum.
Web sitemizdeki çerezleri (cookie) kullanıcı deneyimini artıran teknik özellikleri desteklemek için kullanıyoruz.
Aynı zamanda analitik çerezler de kullanıyoruz. Çerezleri reddetmek istiyorsanız detaylı bilgi için tıklayınız.
