Mahallenin serseriliği seven uslu çocuğu

Sonra Bilkent...
Evet, sonrasında burslu olarak Bilkent’i kazandım.

Ankara yıllarında müzikle ilişkin nasıldı peki?
Ben Beethoven diye bir barda çalıyordum Bilkent’te okuduğum yıllarda. Tek gitar, anfisiz bir düzenekle. Sonra bir kız arkadaş, Pelin geldi. Salata Bar diye bir barda söylediğini, kendisiyle sahneye çıkıp çıkamayacağımı sordu. “Olur” dedim ben de, bir de Ercüment vardı bizim arkamızda. Biz üç kişi, 3-3.5 yıl Salata’da sahne aldık. Ben İstanbul’a geldiğim için Salata’yı bıraktım. İstanbul’a geldim, U-Turn diye bir grup kurduk. Bir 3-5 yıl çıktık. Ben üçüncü vokalistleriydim. Sonra onların eşleri doğurdu, yavruladılar. Ben bekar kaldım böyle. O gün çalamayız, bugün edemeyizler başlayınca sessizce dağılalım dedik.

Evlilik düşüncesi daha yok anlaşılan.
Yok. Ben böyle çok keyifliyim. Daha 34 yaşındayım, 35’e yeni gireceğim.

Annenle konuşur musun?
Benim de annemle biri konuşsa. Çünkü anneler çocuklarının evlenmesini ister. Evlendirince ne değişecek. Anneler bunu anlamıyorlar. Hayatında hiçbir şey değişmiyor ki. Hayatında evlenince bir şey değişmez, değişen tek şey evi bir kişiyle daha paylaşman gerektiği. Çocuk olunca hayatın da değişiyor. Bunlar adım adımdır, düşmemek lazım bu tuzaklara. İlk önce annenin çenesini kapamak için birileri evlenir. Sonra ikinci gün gırtlağına basarlar çocuk diye. Böyle kumpasta kalırsın ve çocuk yaparsın.

Play Station sende de tutku. En çok hangi oyunları oynuyorsun?
Ben daha çok bokstu, dövüştü o tür oyunları seviyorum. Futbol ve savaş oyunlarından pek çakmıyorum ama iki kişi ya da tek kişi dövüş işine varım.

Old City Comedy Club’da yapılan bir stand-up show denemesi var. Ondan sonra da bir daha da yapmam demişsin. Bu ne kadar doğru? Cidden stand-up komedi yapmaz mısın bir daha?
Dedim ama bir daha yapmam derken Old City’den bahsetmiştim. O her çıktığım programda başıma bela olan bir unsur oldu. “Bir daha yapmam tövbe etmişsin” diyorlar. Hayır tövbe ettim ama Old City’den bahsediyordum. O genel bir duruma çevrildi. Satand-up için gerekli koşullar olursa yaparım.

Neler o gerekli koşullar?
Doğru zaman, doğru hikaye, doğru yer. Zira stand-up deli işi. Yani oyunculuğu da aşan bir iş. O sahnedeki enerji muhteşem bir enerji olmalı ki kendisiyle yüzde yüz barışık bir enerji olmalı ki anlattığı hikayeye karşısındakini de inandırabilsin. Samimiyet kurdurabilsin, inandırabilsin.

Peki kimlerin stand-up showlarını izledin?
Cem Yılmaz’ı izledim. Çok başarılı buluyorum onu. Tek geçerim Cem Yılmaz’ı.

Peki Cem Yılmaz’ın sinemasını seviyor musun?
Bazı filmlerini, her filmini değil. Yani ticari filmlerini çok beğenmiyorum. Kendi keyfine yaptığı filmlere bayılıyorum.

Son filmin Türkler Çıldırmış Olmalı için ne diyeceksin?
Avantür bir komedi çekelim dedik ve çektik. Geçen galasında izledim. Maksadına uygun komik bir film olmuş. Kitlesine hitap edecek bir film olmuş. Bizden çıktı, yolu açık olsun.

Sen peki filmi sıkılmadan izleyebildin mi?
Ben sıkılmadan izledim, hatta güldüm bile. Tabii objektif bakmamızı beklememek lazım. Biz o sette 5.5 hafta gibi bir süre geçirdik. Hani her sahnede, her karede bir anımız var. Dolayısıyla onları hatırlayıp da böyle yanındaki ekip arkadaşınla birbirini dürtüp de gülmemek elde değil.

Anton Çehov’u çok beğeniyorsun. 'Onun oyunlarını her zaman oynarım' gibi bir açıklaman var. Nedir bu Çehov aşkı?

Her zaman Çehov’un oyunlarını oynamak isterim. Acayip derinliği olan bir yazar bence. Bir insana hiç bakmadığımız basitlikte ama çok da güzel yansıtan bir yazar. Ben bir de onun hiçbir şey olmayan durumlarını çok seviyorum. Böyle hesapda hiçbir şey olmuyor da dünyalar yıkılıyor, yeni dünyalar kuruluyor, birileri barışıyor, birileri intikam alıyor, bir Dallasvari alavereler dönüyor. Çok acayip dünyalar dönüyor ama oturup baktığında çay içiyorlar. Onu başarabilmek ve o dipte giden temayı, hikayeyi canlı tutabilmek her babayiğidin harcı değil. Babayiğit bir yazar Çehov.

Anton Çehov’un kendisini oynamak ister misin?
Tabii ki. Benim zaten Çehov’a olan hayranlığım okulda Martı’yı çalışırken başladı. Ben, Martı’da köydeki doğum doktoru Dorn’u oynuyordum, masabaşı çalışmaları sırasında öğrendik ki Dorn Çehov’un kendisiymiş. Kendisi olarak yazmış o rolü. Dolayısıyla ben bir noktada Çehov’u oynamış oldum. Ancak Çehov’u birebir sahnede oynamak tabii isterim. O başka bir durum olur.

Dostlar Tiyatrosu Ankara’ya geldiklerinde sizin oynadığınız oyunu görüp sonra İstanbul’daki seçmelere çağrıyorlar ve sen gelip kazanıyorsun. Sonra neden bitti?
Yedi yıl filan çalıştık. Bir sonraki projede hem bana uygun rol olmayacağını düşündük hem de ben başka bir iş yapacaktım o sebepten ayrıldık. Şimdi bağımsız çalışıyorum.

Dostlar Tiyatrosu’na dönmeyi düşünür müsün?
Benim kimseyle dargınlığım, kırgınlığım yok. Güzel bir rol gelirse, güzel bir oyun gelirse ben varım. İyi bir iş olacaksa neden olmayayım içinde.

Televizyon dizileri için ne diyeceksin?
Dizilere biraz farklı bakıyorum.

Duygusal mı?
O da iş tabii hatta malesef çok daha yoğun emek gerektiren, sarf edilen bir iş ve çok kısa sürede harcanan bir iş olduğu için duygusal bakınca “yok lan” diye bakıyorum. Orada 300 adam canını dişine takıyor, harara gürere birbirlerinin üstünde çalışıyor. Sen o sahneyi 30 saniye izliyorsun. O arada tuvalete gidiyorsun. Bu çok can sıkıcı. Hani o yüzden bizim sinemamız sinema ama dizi gerek çünkü bu piyasayı ayakta tutan, istihdam yaratan, ailemizin bir yerde ekmek döngesinin devam etmesini sağlayan iş dizi.

Seni genellikle dizilerde canlandırdığın karakterlerden tanıyorlar. Biz Size Aşık Olduk, Aşk Yakar gibi. Son dönemde Karanlıktakiler’de etkili oldu ama hala dizilerden tanıyanlar fazlalıkta. Bu can sıkıyor mu?

Bir İstanbul Masalı, Aşk Yakar vet onlar majör işlerdi. 'Biz Size Aşık Olduk' eski bir işti ama hala hatırlanıyor. Enteresan bir durum bir insanı çok beğenip de ismiyle hatırlamamak. Bu sadece bizim milletimize özgü bir şey galiba. “O bu şey” durumuna çok maruz kalmışımdır. Yani 35 yaşındayım, 18 yaşımdan beri bu işle boğuşuyorum ve bir takım ödüller almışım, baktığın zaman fena da bir kariyeri olmayan tiyarocu adamım. Sonra sokakta görünce “A bu şey” denmesi. Biraz düşündürüyor beni. Sensin şey bence. Yani eğer sen bana bunu söylüyorsan sensin şey. Şey ne, bari 'Bir İstanbul Masalı’nda bir şey falan. Bak bir laf söyle. Şey bir obje bile değil. Şey bu.

Motosiklet tutkusu uzun zamandır var mı?
Ben 15 yaşından beri motorsiklete biniyorum. Ankara'da bir çetemiz vardı, “Çiş Kardeşliği”. Ben geride kaldığım zaman baya küfür, kıyamet, avrat söverdim. Beni bekleyin demezdim. Onlar da dururdu, “Ne diyon lan, sen” diye. Ben ancak öyle geçerdim onları. Ancak hakkatende bir süre, beş on günlük öyle bir çete kurmuşluğumuz oldu. Sonra kendiliğinden puf gibi dağıldı çete.

Kafada bira şişesi kırma hikayesi var. Peter Turrini’nin Verimsizler oyunun bir sahnesini evde okurken kafanda bira şişesi kırmayı denerken bayılman ve sonrasında tüm ailenin deneyip de şişeyi kıramaması. Buradan senin oyuncu olarak pek sınırın, kuralın olmadığı görüntüsü çıkıyor. Böyle mi rolün için her gerekeni yapar mısın?
Ne abukluklar yazıyorlar, biz oynarız gerekirse. Hikayenin inandırıcı olması yetiyor. Oyuncuyum ben, bir oyuncunun da her şeyi yapması gerekiyor.

Mesela Pedro Almodovar’ın 'Kötü Eğitim’indeki başrolü, Zahara’yı önerselerdi veya benzer bir senaryo gelse oynar mısın?
Böyle tuhaf durumlar, başka durumlara gebe olacaksa ya da bir şeyler hakkaten yaratacaksa, üretecekse ve o hakkaten kalıcı güzel bir işse, hikaye ikna ediciyse benim kurallarım yoktur. Ben oyuncuyum sonuçta. O teks, o metin neyi gerektiriyorsa onu yaparım. Neyi gerektiriyorsa.

Hangi tür filmleri seversin? Evde ne tür filmler izlersin?
Ben Hollywoodcuyum. Yani adamlar muazzam para harcıyorlar onu da çatır çatır yediklerini görüyorsun ya 150 dakika, 100 dakika neyse. O benim çok hoşuma gidiyor. Tanık olmak çok hoşuma gidiyor. Hancock mesela ben büyük zevk alarak izledim çünkü emek de var, para da var heriflerde. Çok güzel ve yerinde harcıyorlar.