İngiliz The Independent gazetesinin deneyimli muhabiri ve yazarı Robert Fisk, Libya’da Trablus’ta yaşananları, gözlemlediklerini bugünkü köşe yazısında anlattı.
Fisk Trablus’ta gördüklerini şöyle anlattı; “15 binden fazla erkek, kadın ve çocuk Trablus Uluslararası Havalimanı’nda gece çığlıklar, barışlar arasında Libya’dan uzaklaşmak için uğraşıyorlar. Polislere rüşvet üstüne rüşvet yedirerek bilet masasına ulaşma gayretindeler. Açlık ve umutsuzluk her yeri sarmış.
Kaddafi’nin yoldaşı binlercesi Mısırlı olan Araplar, havalimanında yemek olmadan, idrar ve korkunun kokusu ile yaşıyorlar.
Kaddafi’nin başkentinde muhalefeti görmek oldukça zor. Gençler ellerinde Kalaşnikoflarla yollarda barikatların yanında duruyor. Barikatlar ise çoğunlukla ters çevrilmiş sandalyelerden ve kapılardan oluşuyor.
Trablus’ta yiyecek bulmak çok zor. Yeşil Meydan ise bomboş. Ne tanklar, ne silahlı askerler, ne de gökyüzde askeri uçaklar var. Libya’nın başkenti diktatörün isteyeceği kadar sessiz.
Ancak bu bir yanılsama. Petrol ve yiyecek fiyatları üçe katlanmış durumda. Trablus dışında Kaddafi yandaşları ile karşıtları çatışma halinde. Şehrin kenar mahallelerinde 24 saat boyunca ateşli çarpışmalar devam ediyor.
Libya’da inşaat ve mühendislik işlerinde çalışan 30 bin kadar Türk var. Uçakta karşılaştığım Polonyalı, Alman, Japon ve İtalyan iş adamları, büyük şirketlerin hepsinin Libya’dan çekildiğini söyledi. Kaddafi için kötü olan bir diğer nokta ise petrol, kimyasal ve uranyum yataklarının artık ‘bağımsız’ olan Bengazi’de olması. Başkent ise sadece suya hakim.
İnsanların bir diğer hayalkırıklığı ise Kaddafi’nin oğlu Seyfülislam. Onu daha liberal zanneden halk, babasından daha çılgın ve acımasız olduğunu görmüş.
Kara mizah ise şehirde hüküm sürmeye devam ediyor. Havaalanında biri ‘Çok yaşa büyük liderimiz Muammer Kaddafi’ diyor ve gülüyor, karşısındaki görevlide aynısını yapıyor.”
Fisk Trablus’ta gördüklerini şöyle anlattı; “15 binden fazla erkek, kadın ve çocuk Trablus Uluslararası Havalimanı’nda gece çığlıklar, barışlar arasında Libya’dan uzaklaşmak için uğraşıyorlar. Polislere rüşvet üstüne rüşvet yedirerek bilet masasına ulaşma gayretindeler. Açlık ve umutsuzluk her yeri sarmış.
Kaddafi’nin yoldaşı binlercesi Mısırlı olan Araplar, havalimanında yemek olmadan, idrar ve korkunun kokusu ile yaşıyorlar.
Kaddafi’nin başkentinde muhalefeti görmek oldukça zor. Gençler ellerinde Kalaşnikoflarla yollarda barikatların yanında duruyor. Barikatlar ise çoğunlukla ters çevrilmiş sandalyelerden ve kapılardan oluşuyor.
Trablus’ta yiyecek bulmak çok zor. Yeşil Meydan ise bomboş. Ne tanklar, ne silahlı askerler, ne de gökyüzde askeri uçaklar var. Libya’nın başkenti diktatörün isteyeceği kadar sessiz.
Ancak bu bir yanılsama. Petrol ve yiyecek fiyatları üçe katlanmış durumda. Trablus dışında Kaddafi yandaşları ile karşıtları çatışma halinde. Şehrin kenar mahallelerinde 24 saat boyunca ateşli çarpışmalar devam ediyor.
Libya’da inşaat ve mühendislik işlerinde çalışan 30 bin kadar Türk var. Uçakta karşılaştığım Polonyalı, Alman, Japon ve İtalyan iş adamları, büyük şirketlerin hepsinin Libya’dan çekildiğini söyledi. Kaddafi için kötü olan bir diğer nokta ise petrol, kimyasal ve uranyum yataklarının artık ‘bağımsız’ olan Bengazi’de olması. Başkent ise sadece suya hakim.
İnsanların bir diğer hayalkırıklığı ise Kaddafi’nin oğlu Seyfülislam. Onu daha liberal zanneden halk, babasından daha çılgın ve acımasız olduğunu görmüş.
Kara mizah ise şehirde hüküm sürmeye devam ediyor. Havaalanında biri ‘Çok yaşa büyük liderimiz Muammer Kaddafi’ diyor ve gülüyor, karşısındaki görevlide aynısını yapıyor.”