Dernek, bu sorunlara ses getirmek ve çözüm üretmek için "Onlar bizim çocuklarımız, yaşamak onların da hakkı" adıyla bir kampanya başlattı.
Bu kampanya doğrultusunda, "Ortaöğretime ve Yükseköğretime Geçiş Sistemi" araştırması için 12 istatistiki bölge biriminden birer il seçildi. 12 ilden; ilköğretimde 3 bin 870 öğrenci ve bin 895 veli, ortaöğretimde 2 bin 854 öğrenci, 944 lise mezunu ve bin 783 veliye anket uygulandı.
11 bin 346 denek ile gerçekleştirilen araştırma, şu çarpıcı sonuçları ortaya çıkardı:
ORTAÖĞRETİME GEÇİŞ SİSTEMİNDE SORUNLAR
"Orta öğretim kurumlarının amaçları ile yapılanma biçimleri örtüşmemektedir. Meslek okulları Türkiye'deki isdihdam sorunu ve üniversite kapısındaki yığılmaya büyük ölçüde çözüm olacaktır. Ancak, meslek okullarının büyük çoğunluğu meslek kazandırmaktan uzak, mesleğe mi yoksa yüksek öğrenime mi öğrenci hazırladığı belli olmayan kurumlar haline dönüşmüştür. Bu nedenle, yükseköğretime geçişte meslek lisesi-genel lise çekişmesi ve ikilemi yaşanmaktadır.
Fen liselerinin kuruluş amacı üstün nitelikli bilim insanlarının yetiştirilmesine kaynaklık etmek olduğu halde, uygulamada fen liseleri ile bilim insanı yetiştirme arasında hiçbir şekilde organik bir bağ ve süreklilik olmadığı ortadadır.
Anadolu liselerinin kuruluş amacı olan "iyi derecede yabancı dil öğretme", hazırlık sınıflarının kaldırılması ile önemli ölçüde zaafa uğratılmıştır. Öğrencilerin lise çağında, ilköğretimdeki başarıya göre guruplandırılması, devlet eliyle elit okullar oluşturan bir ayrımcılığa dönüşmüştür. Kaldı ki; anadolu liselerinden mezun olan öğrencilerin yüzde 64'ünün bir yüksek öğrenim progamına yerleşmiş olması, dört yıl içerisinde başarılı öğrencilerin yüzde 35'inin başarısız hale getirildiğini göstermektedir.
Anadolu liseleri ilk öğretimde önemli bir kısmı özel okullarda okuyan toplumun daha varlıklı kesiminden gelen öğrencilerin parasız okuduğu okullar haline dönüşmüştür. İlk öğretimde toplam öğrenci sayısının sadece yüzde 1,82 si özel okullarda öğrenim görmesine rağmen Ankara, İstanbul ve İzmir'deki en yüksek puanla öğrenci alan 14 anadolu lisesine yerleşen öğrencilerin yüzde 28'i özel ilköğretim okullarından mezun olan öğrencilerdir.
Türkiye genelinde ise özel ilköğretim okullarından mezun olan öğrencilerin yaklaşık yüzde 40'ı anadolu liselerine yerleşmeye hak kazanmaktadır.
- Türkiye'de 2010 yılında 3 bin 357 genel liseye karşılık, dershane sayısı genel lise sayısını geçerek 4 bin 193 olmuştur. Dershane sayısı 2001 yılında bin 864 iken, 2010 yılında 2,24 kat artarak 4193'e ulaşmıştır.
- Sınava hazırlık ailelerin ekonomik güçlerine bağlı olarak satın alabildikleri ya da satın alamadıkları bir eğitim hakkına dönüşmüştür. Not konusunda öğretmenler üzerinde oluşan baskı, yönetici-öğretmen-veli üçgeninde çeşitli sorunlara neden olmaktadır. Öğretmenlerin başarısının verdiği notlarla değerlendirilmesi bir not enflasyonuna neden olduğu gibi, öğrencilerinin SBS puanı dışında kazanımlarının ikincil ve önemsiz görülmesi öğretmenlerin moral ve motivasyonlarını olumsuz etkilemektedir. Eğitimin kalitesinde okullar arasındaki eşitsizlikler, sınavlar aracılığıyla çözülemyeceği gibi daha da derinleşmektedir. Kamuoyu ile paylaşılan istatistikler, yalnızca iller arasındaki makas açıklığını göstermektedir. Oysa iller arasındaki farklar, buz dağının yalnızca görünen kısmıdır. Gerçek eşitsizlik, her bir ilin kendi içindeki okullar arasında görülmektedir.
- İstanbul'da en yüksek SBS okul ortalamasının en düşük okul ortalamasına oranı yüzde 145, İçel'de yüzde 141, Aydın'da yüzde 94, Bursa'da yüzde 92, Kütahya ve Antalya'da yüzde 86, Isparta'da yüzde 81 ve Ankara'da yüzde 80'dir.
YÜKSEKÖĞRETİME GEÇİŞ SİSTEMİNDE SORUNLAR
-Türkiye'de 95'i devlet üniversitesi, 51'i vakıf üniversitesi olmak üzere toplam 146 üniversite bulunmaktadır.
-Yükseköğrenimde öğrenci sayısının yaklaşık yüzde 62'si 13 üniversitede öğrenim görmektedir. Diğer taraftan 46 üniversite de ise toplam öğrenci sayısını yalnızca yüzde 3,63'ü öğrenim görmektedir. Yeni kurulan üniverstelerle henüz ciddi bir kontenjan artışı sağlanamamıştır.
-Yükseköğretimde açıköğretimin payı giderek artmaktadır. Yükseköğretimdeki toplam öğrenci sayısının yüzde 42'si açıköğretimde öğrenim görmektedir. Türkiye'de 2008-2009 öğretim yılı itibariyle yükseköğretimdeki toplam 2 milyon 757 bin 828 öğrencinin 1 milyon 142 bin 536'sı açık öğretim programlarına kayıtlı öğrencilerden oluşmaktadır. Yükseköğrenim gören öğrencilerin yalnızca yüzde 38'i örgün öğretim yapan lisans programlarında öğrenim görmektedir.
-Yükseköğretimde öğretim elemanı sayısında yetersizlikler, eğitimin kalitesi açısından kaygı verici boyutlardadır. Öğretim elemanı başına düşen öğrenci sayısı; Türkiye genelinde 45, 17 üniversitede 60'ın üzerinde, 25 üniversitede ise 40-60 arasındadır. Bu oran OECD ülkelerinde 17,2 ve 19 AB ülkesinde 17'dir.
-Yükseköğretimde kapasite yetersizliği çağ nüfusunun okullulaşma oranının dünya ortalamalarının altında kalmasına neden olmaktadır. OECD kaynaklarına göre; Japonya ve Güney Kore gibi ülkelerde çağ nüfusunun tamamına yükseköğretim sağlanması hedeflenirken, Türkiye'de 18-21 yaş grubunun yalnızca yüzde 20'sine yükseköğretim sağlanabilmektedir. Yükseköğretim okullaşma oranları genellikle 18-21 yaş grubu esas alınarak hesaplanmaktadır. 2008-2009 öğrenim yılında, yüksek öğrenim gören öğrencilerin yüzde 50'sinin, yeni kayıt yaptıran öğrencilerin ise yüzde 23'nün 18-21 yaş gurubu dışında olduğu görülmektedir.
-Yükseköğretimde finansman yetersizliği kapasite artışı sağlamayı engellemektedir. YÖK ve üniversitelerin 2010 yılı toplam bütçesinin GSYH'ya oranı yüzde 0.91'dir. Yükseköğretim bütçesinin GSYH'ya oranı yıllar itibariyle yüzde 0,56 ile 0.93 arasında değişmektedir. Bu oran OECD ülkelerinde yüzde 1,40' tır.
-Yükseköğretime yerleştirilemeyen ya da yerleştiği yükseköğretim programından memnun olmayanlar üniversite kapısında yığılma oluşturmaktadır. Öğrenci seçme ve yerleştirme sınavlarına girenlerin yaklaşık yüzde 42'si lise son sınıf öğrencilerinden oluşmaktadır.
-Yükseköğretimde istihdam edilebilirliği sağlayabilecek alanlarda kontenjan artışları sınırlı kalmıştır. Bu nedenledir ki, yükseköğretime olan talebe rağmen kontenjanlar boş kalmaktadır. 2009 yılında ek yerleştirme sonucunda bile lisans programlarında 35 bin 18, önlisans programlarında 67 bin 988 olmak üzere, toplamda 103 bin 6 boş kontenjan kalmıştır.
ALAN ARAŞTIRMASI SONUÇLARINA GÖRE SINAVLARIN EĞİTİM ÖĞRETİM SÜRECİ ÜZERİNDE ETKİLERİ
-Sınava hazırlık okulları boşaltıyor. Öğrenciler sınava hazırlanmak için okula devam etmek yerine dershaneyi tercih etmektedir. İlköğretimde öğrencilerin; altıncı sınıfta yüzde 14'ü, yedinci sınıfta yüzde 25'i ve sekizinci sınıfta yüzde 42'si SBS'ye hazırlık amacıyla rapor alacağını ya da devamsızlık yapacağını belirtmişlerdir. Lisede ise son sınıf öğrencilerinin yüzde 67'si, 11. sınıf öğrencilerinin yüzde 58'i sınava hazırlık için rapor alacaklarını belirtmişlerdir.
-Okulların programlarında yer alan, fakat sınav soruları içinde yer almayan dersleri işlenemez hale getirmiştir. Dershaneleri okula dönüştürme iddiası bir yana, okullar dershaneye dönüşmektedir. İlköğretimde öğrencilerin altıncı sınıfta yüzde 42,4'ü, yedinci sınıfta yüzde 46,5'i ve sekizinci sınıfta yüzde 50,4'ü; liselerde ise öğrencilerin yüzde 46'sı sınavda soru çıkmayan derslerin gereksiz olduğunu ve yapılmaması gerektiğini ya da soru çıkmadığı için bu derslere ayrılan sürede sınavda soru çıkan derslerin yapılması gerektiğini düşünmektedir.
İlköğretim büyük ölçüde ve giderek artan oranda sınava hazırlık sektörüne doğru kaynaktadır. İlköğretimde sınava hazırlık amacıyla;
-Dershaneye giden öğrenci sayısı: 1 milyon 891 bin 648
-Özel ders alan öğrenci sayısı: 287 bin 118
-Etüt ya da kursa giden öğrenci sayısı 826 bin 111'dir
Öğrenciler daha lise eğitimlerinin ilk yılından itibaren, okulla birlikte dershaneye de devam etmektedir. Liselerde öğrenim gören öğrencilerin;
-1 milyon 88 bin 84'ü dershanelere gitmekte,
-90 bin 356'sı özel ders almakta ve
-289 bin 360'ı üniversite sınavına hazırlık için kurslara devam etmektedir.
-İlköğretim öğrencileri zamanını dershanede geçirmektedir; öğrenciler okuldaki derslere harcadıkları zamana eşdeğer bir zamanı sınava hazırlık için harcamaktadır. Altı, yedi ve sekizinci sınıf öğrencilerin yüzde 44'ü haftada 10 saatten daha fazla bir süreyi dershanede geçirmektedir. 12. sınıf öğrencilerinin yüzde 42'si dershanede haftada 15 saatten fazla ders almakta, yüzde 43'ü ise günde 3-4 saatten fazla sınava hazırlık çalışması yapmaktadır. Bu süreler toplandığında okuldaki haftalık ders saatini geçmektedir.
-Liselerde öğretim ve öğretmenler bütünüyle sınav odaklı hale gelmiştir. Öğrencilerin yüzde 75'i öğretmenlerinin sınavda soru çıkmayacağını belirterek ders kitaplarındaki bazı konuları yeterince işlemeden geçtiklerini belirtmişlerdir. Üstelik bu durum yalnızca 12. sınıflar için değil, 11. sınıflar için de aynı ölçüde geçerli gözükmektedir.
-Öğrencilere göre öğretmenlerin çoğunluğu sınavda başarılı olacağını düşündükleri öğrencilerle daha çok ilgilenmektedir. İlköğretimde öğrencilerin yüzde 36'sı öğretmenlerinin başarı düzeyi yüksek öğrencilerle daha çok ilgilendiklerini yüzde 6'sı ise öğretmenlerinin SBS'de başarılı olmayacağını düşündükleri öğrencilerle hiç ilgilenmediklerini düşünmektedir.
-Liselerde de öğrencilerin görüşleri paralellik göstermekte, öğretmenler sınavda düşük puan alacağını düşündükleri öğrencilerle daha az ilgilenmektedir. Öğrencilerin yüzde 41'i öğretmenlerinin üniversiteye giriş sınavında daha yüksek puan alacağını düşündükleri öğrencilerle daha çok ilgilendiklerini, yüzde 7'si ise başarılı olamayacağını düşündükleri öğrencilerle hiç ilgilenmediklerini belirtmişlerdir.
-Sınava giren lise öğrencilerinin bir kısmı, daha sınava girmeden kazanma şanslarının çok az olduğunu bilerek ya da ümitsizce sınava girmektedir. Öğrencilerin yüzde 34'ü AÖF dışında dört yıllık bir fakülte kazanma şanslarının az olduğunu, yüzde 9'u ise ümidi olmadığını belirtmişlerdir.
ALAN ARAŞTIRMASI SONUÇLARINA GÖRE SINAVLARIN ÖĞRENCİLER VE AİLELER ÜZERİNDE ETKİLERİ
-Zamanlarını sınava hazırlık için harcamak öğrenciler ve veliler için bir tercih değil, sistemin onları mahkum ettiği bir sonuçtur. Öğrencilere, sınava hazırlanmak zorunda olmasalardı, sınava hazırlık için harcadıkları zamanı nasıl değerlendirmek isteyecekleri sorulduğunda, öğrencilerin yüzde 68'i bu zamanı öncelikle; okuldaki ders kitaplarını daha fazla okuyarak; roman, hikaye, araştırma, şiir gibi kitapları okuyarak; sanatsal ya da sportif bir etkinliğe katılarak geçirmek istediklerini belirtmişlerdir. Velilerin ise yüzde 80'i çocuklarının sınava hazırlık için harcadıkları zamanı okuldaki derslerine daha çok çalışarak geçirmelerini tercih etmektedir.
-Sınava hazırlık için yapılan çalışmalar okul eğitimini ve öğrencilerin motivasyonunu olumsuz etkilemektedir. İlköğretimde ve liselerde öğrencilerin yaklaşık üçte ikisi sınava hazırlanmak amacıyla yapılan çalışmaların okulu sıkıcı hale getirdiğini, test çözmekten bunaldığını ya da başaramayacağını düşünerek ümitsizliğe kapıldığını belirtmişlerdir.
-Aileler çocuklardan başarabileceğinden daha fazlasını bekleyerek, çocuklar üzerine ağır bir yük yüklemektedir. İlköğretim öğrencilerinin yüzde 45'i, lise öğrencilerinin ise yüzde 41'i ailelerinin kendilerinden başarabileceklerinden daha fazlasını beklediklerini düşünmektedir.
-Aile yaşamı testler ve sınavlarla kuşatılmıştır. Sınavlar ailelerin huzurunu bozmaktadır. İlköğretimde öğrencilerin yüzde 92'si, lise öğrencilerinin ise yüzde 86'sı anne babalarının evde sınavlar ve testlerle ilgili konuştuklarını belirtmişlerdir. Sınava hazırlık çalışmaları, öğrencinin ne kadar test çözdüğü gibi konular ailelerin en azından üçte ikisinin yaşamında anne-babalar arasında tartışma konusu olmaktadır.
-Sınava hazırlık öğrencilerin aileleriyle birlikte yapacağı ve ailenin günlük yaşamının bir parçası olan pek çok etkinliği engellemektedir. İlköğretimde ve liselerde öğrencilerin ortalama yüzde 50'si sınavlara hazırlık için yaptıkları çalışmaların aileleriyle birlikte zaman geçirmek, akşam yemeği yemek, sinemaya veya tiyatroya gitmek, tatile gitmek, hafta sonları çeşitli etkinlikler yapmak, dost, akraba, arkadaş ziyaretleri yapmak gibi günlük yaşamda olması gereken birçok etkinliği ve aile ile birlikteliği olumsuz etkilediğini belirtmişlerdir.
ORTAÖĞRETİME GEÇİŞ SİSTEMİ İLE İLGİLİ ÖNERİLER
-Ortaöğretime geçişte 6 ve 7'nci sınıflarda SBS uygulamasından ivedilikle; 2010-2011 öğretim yılı itibariyle vazgeçilmelidir. Böylece 6 ve 7'nci sınıflarda SBS uygulamasının okul eğitimi üzerinde oluşturduğu baskı ortadan kalkacak ve sınava hazırlık sektörüne yönelme azalacaktır.
-Ortaöğretimde Genel Liseler, Fen Liseleri ve Mesleki-Teknik Liseler olmak üzere üçlü bir yapı oluşturulmalıdır. 2011-2012 öğretim yılında bu yapılanma gerçekleştirilmelidir. Lise çeşitliliği azaltılması, ancak genel liseler içinde öğrencilere farklı alanlardaki yükseköğretim programlarına geçiş ile ilişkilendirilmiş çeşitli program seçenekleri sunulması gerekir.
-Yükseköğretime hazırlayan tüm Genel Liseler aynı lise türü içinde toplanarak, tek bir lise türü oluşturulmalı ve bu liselerde Anadolu Liselerinde var olan öğretim programı uygulanmalıdır. Yükseköğretime hazırlayan tek bir lise türü oluşturulması ile liseler arasında amaç ve işlevi olmayan farklılıklar ve bu tür liselere öğrenci seçme ve yerleştirme gereği ortadan kalkacaktır.
-Liseler arasında eşitliği sağlayacak bir eylem planı hayata geçirilmelidir. Genel liselerin tek çatı altında toplanması ve liseler arasında farklıkların ortadan kaldırılması ile birlikte 8. sınıfta bir eleme sınavına gerek kalmayacağından, ortaöğretime geçişte sınavlar 2011-2012 öğretim yılı itibariyle tamamıyla kaldırılmalıdır. Sınavı gerekli kılan koşullar ve yapılar ortadan kalktığında, liselere geçiş için bir sınava da gerek kalmayacaktır. Böylece, zorunlu eğitim sınav baskısından tamamıyla kurutulacak ve ortaöğretime geçiş sistemine bağlı olarak habis bir tümör gibi büyüyen sınava hazırlık sektörü büyük ölçüde etkinliğini kaybedecektir.
-Okullarda öğretim programlarının uygulanması ve eğitimin kalitesinin geliştirilmesine yönelik karar ve politikalara dayanak oluşturacak veri elde edilmesi amacıyla, 4, 6 ve 8'inci sınıflarda Türkiye genelinde öğretim programlarındaki kazanımların gerçekleşme düzeylerini belirlemek üzere tasarlanmış sınavlar yapılmalıdır. Ancak bu sınavların amacı öğrencileri elemek değil, eğitim sisteminin performansını izlemek ve yönetmek olmalıdır.
- Mesleki-teknik eğitim veren liselerle ile ilgili yeniden yapılandırmaya gidilerek, mesleki-teknik eğitim veren liselerden özel yetenek gerektiren liselere öğrenci kabulünde özel yetenek sınavları düzenlenmelidir. Meslek eğitimi meslek kazandırabilecek, istihdam edilebilirliği sağlayacak bir niteliğe kavuşturulmalıdır.
-Fen liselerinin sayıları sınırlandırılarak, fen liselerine öğrenci seçimi üst düzey başarı ölçütlerini esas alarak yeniden düzenlenmelidir.
YÜKSEKÖĞRETİME GEÇİŞ SİSTEMİ İLE İLGİLİ ÖNERİLER
-Yükseköğretimde kapasite geliştirilerek, çağ nüfusunun yükseköğretim talebi karşılanmalıdır. İstihdam edilebilirliği sağlayacak ve özellikle de toplumsal ve ekonomik kalkınmaya artı değer katacak alanlarda kontenjan artışları sağlanmalıdır. Arz kapasitesinin artırılması için, mevcut tesis donanım ve kaynakların daha rasyonel kullanımı, fiziki alt yapı ve donanım için mali kaynak planlaması ve artan arz kapasitesine eğitim verebilecek sayı ve nitelikte öğretim elemanı yetiştirilmesi sağlanmalıdır. Mevcut Öğretim Üyesi Yetiştirme Programları nicelik ve nitelik bakımından etkin hale getirilmelidir. Doktora programlarında etkililiği artırmak için üniversiteler arası öğretim elemanı işbirliği/paylaşımı şemaları oluşturulmalıdır.
-Yükseköğretim kurumlarında yeni kaynak arayışlarında öncelikli olarak, öğretim sürelerinin yılda üç ya da dört dönem olarak düzenlenmesi sağlanarak, çok sınırlı bir ek kaynak kullanımı ile kapasite artışı sağlanmalıdır. Yaz okulu uygulamaları, üç dönem uygulamasının fiili olarak birçok üniversitede uygulanışı gibi gözükse de, bu uygulama daha çok iki dönem içinde başarısız olunan derslerin yaz dönemi tekrar alınması biçimine dönüşmektedir. Yaz okulu gibi palyatif bir çözüm yerine, yükseköğretim programlarının üç ya da dört dönem olarak düzenlenmesi gerekir. Bu düzenleme ile bir öğrencinin mezuniyet koşullarını daha kısa sürede tamamlaması ve kaynakların daha etkin kullanımı sağlanır
-Yükseköğretimde öğrencilerin ekonomik koşulları ile ilişkilendirilmiş bir katkı payı sistemi ile birlikte, etkili bir burs sisteminin oluşturulması kaynak arayışlarında önemli bir çözüm olacaktır. Katkı paylarının rasyonel bir düzeye çıkarılması ile arz kapasitesi artırılarak, maddi olanaklardan yoksun öğrencilerin eğitiminin finansmanı sağlanabilir. Sınava hazırlığa harcanan kaynakların yükseköğretimde kapasite artışı ile birlikte, yükseköğretime yönlendirilmesi halinde, maddi olanaklardan yoksun daha fazla sayıda öğrenciye gerçekçi düzeyde burs/öğrenim kredisi sağlanmalıdır.
-YÖK, üniversitelerin kaynak kullanımında verimliliğinin değerlendirerek, insan kaynaklarının nasıl kullanıldığını araştırmalıdır. Üniversitede doktora üretebilecek, ileri düzeyde araştırma-geliştirme çalışmalarını gerçekleştirebilecek öğretim üyelerinin çok alt düzeyde bilgi birikimi gerektiren alanlarda ders yüküne boğulduğu bilinen bir gerçektir. Daha üst düzeyde akademik çalışma yapan öğretim üyelerinin, ülkenin ihtiyacı olan lisansüstü eğitimli ve doktoralı üretmeye yönelmesi sağlanmalıdır.
-Yükseköğretimde kapasitenin artırılmasında niteliğe önem verilmelidir. Üniversitelerde yeterli alt yapı oluşturulmadan, yükseköğretim programlarının gerektirdiği donanım, tesis ve uygulama alanları sağlanmadan yapılacak kontenjan artışları, yeni işsizlerin üretilmesi ile sonuçlanacaktır. İstihdam edilebilirliği sağlayacak becerileri/yeterlikleri kazanmamış mezunlar vermek, toplumsal ve ekonomik açıdan bir artı değer katmaktan çok, toplumsal ve ekonomik gelecek açısından bir tehdit oluşturacaktır. Toplumsal bütünlüğe ve ekonomik kalkınmaya katkı sağlayacak bir yükseköğretim, ulusal ve evrensel temel insanî değerleri kazandırma yanında bireyin istihdam edilebilirliğini de güvence altına alacak iş/çalışma becerilerini kazanmasına aynı ölçüde değer ve önem vermelidir.
-Açık öğretim uygulaması örgün eğitime devam edemeyen öğrenciler için bir seçenek olmakla birlikte, örgün eğitim alabilecek bir öğrenci için alternatif haline gelmemelidir. Açık öğretim yoluyla yükseköğretimde öğrenci sayısını artırmak gerçek bir çözüm olmaktan uzaktır. Bu nedenle, açık öğretimin yükseköğretim içindeki payı yüzde 42'den yüzde 20 düzeyine indirilmelidir.
-Ortaöğretimde mesleki-teknik eğitimin niteliği geliştirilerek, mezunların istihdam edilebilirliği sağlanmalıdır. İstihdam edilebilirliği sağlanmış mezunlar üniversite kapısında daha az bir yığılma oluşturacaktır.
-Meslek yüksek okullarının niteliği geliştirilerek, endüstriyel mesleki ve teknik eğitime yönelmeyi teşvik edecek iyileştirmeler gerçekleştirilmelidir. MYO'larda ekonominin ihtiyaçları doğrultusunda istihdam edilebilirliği sağlayacak yeterliklerin kazandırılması halinde bu okullara olan talep artacaktır. Bu nedenle, MYO'ların geliştirilmesinde ve kurulmasında ekonominin ihtiyaçları ile birlikte, bu ihtiyaçlara uygun nitelikte eğitim verilmesi, eğitimin kalitesinin geliştirilmesi gerekir.
-Sonuç olarak, sınavların okullarda eğitim öğretimi baskı altına aldığını, öğrencilerin ve ailelerin ruh sağlığını bozduğunu ve her yıl yükseköğretim bütçesinin iki katı miktarda bir kaynağın heba olmasına neden olduğunu görüyoruz. En önemlisi de çocuklarımız çocukluklarını yaşayamıyor. Bir insan olarak bütünde gelişmelerini sağlayamıyoruz. Her yıl yeni bir kuşağı daha sınav uğruna heba ediyoruz. Türk Eğitim Derneği olarak herkesi bu gidişe "dur" demeye çağırıyoruz.
- Etiketler :
- Haberler
