Yoga ve meditasyon herşeyden önce bize 'kalmasını' öğretir, ya da 'kaçmamayı' andan, gerçeklerden. 16 yıldır yoga, meditasyon, aile dizimi ve bu gibi terapiler ile uğraşıyorum. Bu çocuk büyütmeye nasıl tercüme ediliyor?
Çocuğumla bir şey yapmadan, zamanı doldurmadan, öğretmeden, hatta konuşmadan kalabilmek. Bunu çaktığımda anne olmak ile her türlü endişem rahatladı.
İnsanlar çok kez 'bravo ne kadar rahat bir annesiniz' ya da 'sizi demin lokantada izliyordum, çocuklarınız ne mutlu, ne güzel iletişiminiz var' diyorlar.
Komik olanı, bir şey yapmıyorum. Hatta vaktimin çoğunu yapmamaya çalışmakla geçiriyorum!
''Yere oturdu, Zeynep tepki gösterme ne de olsa biraz sonra kendisi kalkacak; bağırdı yüksek sesle, ay ona kızmıyım yoksa tepkisi daha da bağırmak olabilir; yan masadaki adamın tabağına saldırdı, ona nasıl sakin ve güler yüzlü bir ifade ile bunun uygun olmadığını anlatabilirim, ani hareketler yapmadan…'' Bütün vaktim örneklerdeki gibi içsel araştırma ile geçiyor.
Dışardan herşey akıyor çünkü tehlikeli ya da başkasını ciddi bir şekilde rahatsız etmediği sürece çocuklarıma karışmıyorum. O kadar az karışıyorum ki söz dinler oğulum, boş yere ona 'yapma etme' lerimi harcamıyorum (kızım daha henüz 8 aylık).
Hatta benimle kendileri olabileceklerini, 'var olabileceklerini' hissettirmenin annelik görevim olduğuna inanıyorum.
Bırak başka karşılaşmalardan, babalarından hayatı öğrensinler. İnsanlarla nasıl iletişim kuruyorum, nasıl bir yerden öbür yere hareket ediyorum bana bakarak öğrensinler. Herşeyi anlatmama gerek yok. Gerektiği kadar konuşup gerekmediğinde de sessiz kalabiliyorum.
Oğlumun bana bedenini yasladığı, ten tene dokunduğu, nefeslerin hissedildiği anlara paha biçilmez. Onu tadına vararak yaşayabilmek, bir sözcükle bozmamak, bir şey öğrenmek uğruna o anı kesmemek çok önemli. O zaman sadece var olmanın hafifiğini tadabiliyorum. Gelecek geçmiş önemli olmuyor, kaygılar yok oluyor.
Şimdi 30-40 yaşındaki insanlara yoga dersinde kendi nefeslerini dinlemesini, anda olmayı, hissetmeyi öğretiyorum. Ama çocuğuma bu alanı açarsam diyorum ki içimden, yoga onun için çok başka bir şey olacak. Ya da, yogaya ihtiyacı olmayacak!
Çocuğumla bir şey yapmadan, zamanı doldurmadan, öğretmeden, hatta konuşmadan kalabilmek. Bunu çaktığımda anne olmak ile her türlü endişem rahatladı.
İnsanlar çok kez 'bravo ne kadar rahat bir annesiniz' ya da 'sizi demin lokantada izliyordum, çocuklarınız ne mutlu, ne güzel iletişiminiz var' diyorlar.
Komik olanı, bir şey yapmıyorum. Hatta vaktimin çoğunu yapmamaya çalışmakla geçiriyorum!
''Yere oturdu, Zeynep tepki gösterme ne de olsa biraz sonra kendisi kalkacak; bağırdı yüksek sesle, ay ona kızmıyım yoksa tepkisi daha da bağırmak olabilir; yan masadaki adamın tabağına saldırdı, ona nasıl sakin ve güler yüzlü bir ifade ile bunun uygun olmadığını anlatabilirim, ani hareketler yapmadan…'' Bütün vaktim örneklerdeki gibi içsel araştırma ile geçiyor.
Dışardan herşey akıyor çünkü tehlikeli ya da başkasını ciddi bir şekilde rahatsız etmediği sürece çocuklarıma karışmıyorum. O kadar az karışıyorum ki söz dinler oğulum, boş yere ona 'yapma etme' lerimi harcamıyorum (kızım daha henüz 8 aylık).
Hatta benimle kendileri olabileceklerini, 'var olabileceklerini' hissettirmenin annelik görevim olduğuna inanıyorum.
Bırak başka karşılaşmalardan, babalarından hayatı öğrensinler. İnsanlarla nasıl iletişim kuruyorum, nasıl bir yerden öbür yere hareket ediyorum bana bakarak öğrensinler. Herşeyi anlatmama gerek yok. Gerektiği kadar konuşup gerekmediğinde de sessiz kalabiliyorum.
Oğlumun bana bedenini yasladığı, ten tene dokunduğu, nefeslerin hissedildiği anlara paha biçilmez. Onu tadına vararak yaşayabilmek, bir sözcükle bozmamak, bir şey öğrenmek uğruna o anı kesmemek çok önemli. O zaman sadece var olmanın hafifiğini tadabiliyorum. Gelecek geçmiş önemli olmuyor, kaygılar yok oluyor.
Şimdi 30-40 yaşındaki insanlara yoga dersinde kendi nefeslerini dinlemesini, anda olmayı, hissetmeyi öğretiyorum. Ama çocuğuma bu alanı açarsam diyorum ki içimden, yoga onun için çok başka bir şey olacak. Ya da, yogaya ihtiyacı olmayacak!