Hepimiz bir koşturmaca içindeyiz. Hiç birimizin vakti yok. Hoşlanmadıklarımızdan vazgeçtim, hoşlandıklarımızdan bahsederken bile hep vakitsizlikten yakınıyoruz. Oysaki zaman doğanın tüm insanlara eşit sunduğu bir olgudur.
“Çok yapmak istiyorum ama vaktim yok.”
Hep bu cümleyi kuruyoruz. Oysaki bunların hepsi kendimizi kandırmaktan başka bir şey değil. Size bunun doğru olmadığını anlatmak istiyorum.
Uzun yıllardır evde bir yardımcım var.
Oysaki benim yardımcım kendinden şöyle bahsediyor;
“Ben bir hizmetçiyim. ”
Evet bana gelen kadın bunu söylüyor. Bir keresinde evde temizlik yaparken camları sildikten sonra geri döndü camı tekrar silmeye başladı. Sanırım elindeki su cama sıçramıştı.
Ben de “Aman Sevgi boş ver o kadar olsun.” dedim. Şöyle bir cevap geldi,;
“Aaaa Tülay Hanım lütfen arkamdan kariyerime laf söyletmem .” :)
İşine bakış açısı inanılmaz profesyonel. Şöyle ifade ediyor kendini:
“Bakın ben bir hizmetçiyim ama onurumla çalışıyorum. Paraya ihtiyacım olduğuna göre çalışmak zorundayım. Siz benim velinimetimsiniz. Siz ne zaman gel derseniz gelirim. Asla bugün yorgunum, bugün müsait değilim gibi mazeretlerim olamaz. İhtiyacınız olduğunda yanınızda olmalıyım.” Diyor.
Gerçekten daha bir gün gelemem demedi. Tabiiki bir başka yerde çalışmıyorsa. Gece bile gel desem geliyor.
Şimdi en baştaki başlığa gelelim. Bu ben hizmetçiyim diyen kadının bir özelliği de kitap okumak. Birlikte çalışmaya başladığımız ilk yıllardaydı ki bir gün bana bir kitap hediye etti.
“Tülay hanım ben bu kitabı okudum çok beğendim size de hediye aldım.” Dediğinde çok şaşırmıştım. Çünkü elindeki kitap Konfüçyus’a ait bir kitaptı. Artık her gelişinde kitaplardan konuşmaya başladık tabii..
Ama geçen hafta beni yine şaşırttı. Yoğun bir şekilde temizlik yaparken birden bire;
“Tülay Hanım size bir kitap tavsiye edebilir miyim?”dedi.
“Aaaa tabii ki” dedim.
“Bu günlerde harika bir kitap okuyorum. Adı Tanrılar Okulu. Okumalısınız mutlaka.”
İnanamadım. Ben kitabı 15 gün önce almıştım. 10 sayfa okudum ve yoğun olduğumdan devam edemedim. O ise kitabı bitirmek üzereymiş.
Düşünebiliyor musunuz yeni çıkan bir kitabı takip ediyor ve okuyor. Üstelik bu kadın gündüzleri bir işyerinin çaycılığını yapıyor. Akşamları bazı müşterilerine temizliğe gidiyor. Ayrıca evli ve 2 çocuğu var. Yani eve gidiyor yemek ve ev işleri yapıyor. Ay pardon bir de oturdukları binanın kapıcılığını yapıyor. Ve bu kadın kitap okuyor.
Onu düşününce vaktim yok demeye çok utanıyorum artık. Üstelik ben de zamanı iyi değerlendirmeyi öğrenmiş biriyim. Ama daha öğrenecek çok şey var.
Gün hepimiz için 24 saat. Önemli olan iyi değerlendirmek. Can Dündar da bu konuda bir yazı yazmıştı. Aşağıya yazısının bazı bölümlerini aldım.
17/12/2005 - BU YAZI HİÇBİR ŞEYE VAKTİM YOK DİYENLER İÇİN
"Ay seni arayacaktım, hep aklımdasın ama işlerden başımı kaldıramıyorum ki..."
Kâinatın en saçma ve zekâ özürlü mazereti. Yani "kafama uçan daire düştü, hastanedeydim" deseniz daha inandırıcı olur.
Normalde hiç kimse hayatının 24 saatini çalışarak geçirmez. En azından yemek yemek, uyumak ve tuvalete gitmek için ara vermeniz gerekir. Ve bu aralarda sevdiğiniz insanlarla en azından telefonda konuşabilirsiniz, değil mi?
Ben bir insana vakit ayırmamanın mazereti olarak "çok çalışıyorum"u kesinlikle kabul etmiyorum. Eğer biriyle aylarca görüşmüyor ve "işlerim var, ondan" diyorsanız, bunun iki anlamı vardır:
a) Ben aynı anda iki işi yapamam. Doğal olarak çalışırken araya kimseyi katamam. Merdiven çıkarken çiklet de çiğneyemem. Hayatım allak bullaktır.
Zaman nasıl değerlendirilir bilmiyorum.
b) Seninle görüşmek istemiyorum.
c) Ciddi anlamda işlerim yüzünden görüşemediğimizi sanıyorum. Bu mazerete gerçekten inanmışım. Kimi kandırıyorum ki?
(Son şıkkı kabul edecek babayiğit pek bulunmaz.) Ve hiç kimse beni birinci
şıkka inandıramaz. Çünkü biriyle görüşmek isterseniz, mutlaka vakit ayırırsınız.
Bu aralar üst üste birkaç kişiyle bu "çok çalışıyorum da; başka bir şeye bakamıyorum" muhabbetini yaşadım; konuya o yüzden taktım.
Vakit ayırmak istersen, istediğin her şeye ve herkese vakit ayırabilirsin. Ama müsaadenizle ben bu konuyla ilgili söylenmiş ve gerçekten çok hoşuma giden sözlerden de bir demet sunmak istiyorum.
-Bitap bırakan günlük yaşam, ancak bir aptalın karşılaşabileceği bir ,hayat krizidir. (Anton Çehov)
-Eğer boş zamanınız yoksa, ruhunuzu kaybediyorsunuz demektir. (L.P.Smith)
-Kalitenizin ölçüsü, boş zamanlarınızda ne yaptığınızdır. Medeniyetlerin kalitesi de insanlara sağladığı boş zaman ve bunun kalitesi ile ölçülür.
(Rwin Edman)
-Babam bana çalışmayı, fakat işin esiri olmamayı öğretti. Şimdi okumanın,hikaye anlatmanın, şakalaşmanın, konuşmanın ve gülmenin iş kadar; hatta ondan da önemli olduğunu biliyorum. (Abraham Lincoln)
-Boş zamanı iyi değerlendirmek, çok ciddi bir sorumluluktur. (William Rusell)
VE BENİM FAVORİM:
"Yeterli zamanım yok deme. Büyük insanların da günleri 24 saattir..."Can Dündar.
Ben ise şunu tavsiye ediyorum. Kendinize keyifli zamanlar ısmarlayın.
Saygılarımla,
Tülay Bilin
tulayb18@gmail.com
http://www.tulaybilin.com
“Çok yapmak istiyorum ama vaktim yok.”
Hep bu cümleyi kuruyoruz. Oysaki bunların hepsi kendimizi kandırmaktan başka bir şey değil. Size bunun doğru olmadığını anlatmak istiyorum.
Uzun yıllardır evde bir yardımcım var.
Oysaki benim yardımcım kendinden şöyle bahsediyor;
“Ben bir hizmetçiyim. ”
Evet bana gelen kadın bunu söylüyor. Bir keresinde evde temizlik yaparken camları sildikten sonra geri döndü camı tekrar silmeye başladı. Sanırım elindeki su cama sıçramıştı.
Ben de “Aman Sevgi boş ver o kadar olsun.” dedim. Şöyle bir cevap geldi,;
“Aaaa Tülay Hanım lütfen arkamdan kariyerime laf söyletmem .” :)
İşine bakış açısı inanılmaz profesyonel. Şöyle ifade ediyor kendini:
“Bakın ben bir hizmetçiyim ama onurumla çalışıyorum. Paraya ihtiyacım olduğuna göre çalışmak zorundayım. Siz benim velinimetimsiniz. Siz ne zaman gel derseniz gelirim. Asla bugün yorgunum, bugün müsait değilim gibi mazeretlerim olamaz. İhtiyacınız olduğunda yanınızda olmalıyım.” Diyor.
Gerçekten daha bir gün gelemem demedi. Tabiiki bir başka yerde çalışmıyorsa. Gece bile gel desem geliyor.
Şimdi en baştaki başlığa gelelim. Bu ben hizmetçiyim diyen kadının bir özelliği de kitap okumak. Birlikte çalışmaya başladığımız ilk yıllardaydı ki bir gün bana bir kitap hediye etti.
“Tülay hanım ben bu kitabı okudum çok beğendim size de hediye aldım.” Dediğinde çok şaşırmıştım. Çünkü elindeki kitap Konfüçyus’a ait bir kitaptı. Artık her gelişinde kitaplardan konuşmaya başladık tabii..
Ama geçen hafta beni yine şaşırttı. Yoğun bir şekilde temizlik yaparken birden bire;
“Tülay Hanım size bir kitap tavsiye edebilir miyim?”dedi.
“Aaaa tabii ki” dedim.
“Bu günlerde harika bir kitap okuyorum. Adı Tanrılar Okulu. Okumalısınız mutlaka.”
İnanamadım. Ben kitabı 15 gün önce almıştım. 10 sayfa okudum ve yoğun olduğumdan devam edemedim. O ise kitabı bitirmek üzereymiş.
Düşünebiliyor musunuz yeni çıkan bir kitabı takip ediyor ve okuyor. Üstelik bu kadın gündüzleri bir işyerinin çaycılığını yapıyor. Akşamları bazı müşterilerine temizliğe gidiyor. Ayrıca evli ve 2 çocuğu var. Yani eve gidiyor yemek ve ev işleri yapıyor. Ay pardon bir de oturdukları binanın kapıcılığını yapıyor. Ve bu kadın kitap okuyor.
Onu düşününce vaktim yok demeye çok utanıyorum artık. Üstelik ben de zamanı iyi değerlendirmeyi öğrenmiş biriyim. Ama daha öğrenecek çok şey var.
Gün hepimiz için 24 saat. Önemli olan iyi değerlendirmek. Can Dündar da bu konuda bir yazı yazmıştı. Aşağıya yazısının bazı bölümlerini aldım.
17/12/2005 - BU YAZI HİÇBİR ŞEYE VAKTİM YOK DİYENLER İÇİN
"Ay seni arayacaktım, hep aklımdasın ama işlerden başımı kaldıramıyorum ki..."
Kâinatın en saçma ve zekâ özürlü mazereti. Yani "kafama uçan daire düştü, hastanedeydim" deseniz daha inandırıcı olur.
Normalde hiç kimse hayatının 24 saatini çalışarak geçirmez. En azından yemek yemek, uyumak ve tuvalete gitmek için ara vermeniz gerekir. Ve bu aralarda sevdiğiniz insanlarla en azından telefonda konuşabilirsiniz, değil mi?
Ben bir insana vakit ayırmamanın mazereti olarak "çok çalışıyorum"u kesinlikle kabul etmiyorum. Eğer biriyle aylarca görüşmüyor ve "işlerim var, ondan" diyorsanız, bunun iki anlamı vardır:
a) Ben aynı anda iki işi yapamam. Doğal olarak çalışırken araya kimseyi katamam. Merdiven çıkarken çiklet de çiğneyemem. Hayatım allak bullaktır.
Zaman nasıl değerlendirilir bilmiyorum.
b) Seninle görüşmek istemiyorum.
c) Ciddi anlamda işlerim yüzünden görüşemediğimizi sanıyorum. Bu mazerete gerçekten inanmışım. Kimi kandırıyorum ki?
(Son şıkkı kabul edecek babayiğit pek bulunmaz.) Ve hiç kimse beni birinci
şıkka inandıramaz. Çünkü biriyle görüşmek isterseniz, mutlaka vakit ayırırsınız.
Bu aralar üst üste birkaç kişiyle bu "çok çalışıyorum da; başka bir şeye bakamıyorum" muhabbetini yaşadım; konuya o yüzden taktım.
Vakit ayırmak istersen, istediğin her şeye ve herkese vakit ayırabilirsin. Ama müsaadenizle ben bu konuyla ilgili söylenmiş ve gerçekten çok hoşuma giden sözlerden de bir demet sunmak istiyorum.
-Bitap bırakan günlük yaşam, ancak bir aptalın karşılaşabileceği bir ,hayat krizidir. (Anton Çehov)
-Eğer boş zamanınız yoksa, ruhunuzu kaybediyorsunuz demektir. (L.P.Smith)
-Kalitenizin ölçüsü, boş zamanlarınızda ne yaptığınızdır. Medeniyetlerin kalitesi de insanlara sağladığı boş zaman ve bunun kalitesi ile ölçülür.
(Rwin Edman)
-Babam bana çalışmayı, fakat işin esiri olmamayı öğretti. Şimdi okumanın,hikaye anlatmanın, şakalaşmanın, konuşmanın ve gülmenin iş kadar; hatta ondan da önemli olduğunu biliyorum. (Abraham Lincoln)
-Boş zamanı iyi değerlendirmek, çok ciddi bir sorumluluktur. (William Rusell)
VE BENİM FAVORİM:
"Yeterli zamanım yok deme. Büyük insanların da günleri 24 saattir..."Can Dündar.
Ben ise şunu tavsiye ediyorum. Kendinize keyifli zamanlar ısmarlayın.
Saygılarımla,
Tülay Bilin
tulayb18@gmail.com
http://www.tulaybilin.com